Хөдөө тосгоны хөлс үнэртсэн би

Хүрэн бор царайтай эр хүн.

Дээлийнхээ өнгөтэй хамт гандсан

Дэндүү цайлган сэтгэлтэй Монгол хүн.

Энэ зууны дэнсэнд бүдэрч яваа

Тэр улсын дансанд бүртгэгдэж яваа эгэл хүн.

Энгэр султай бүсгүйчүүдийн өвөрт

Дулаацаж яваагүй

Эрээн цаас тоолж шүлэнгтэж байгаагүй гүн-дүүгүй хүн.

Дамаа жаргалаас халгаж явснаас биш

Далавчтай юм шигээр нисэж байгаагүй тийм л хүн.

Энхэл донхол замыг сэтгэлдээ тэгшитгэж явснаас

Өгсөж уруудахдаа гулсаж халтирч байгаагүй тийм л хүн.

Би, хүн дүрстэй чоно биш ээ

Би, алх лантуу биш ээ

Би, адгуус мал биш ээ.

Сэтгэлд минь хөндүүр суусан ч

Нутгийнхаа улс шиг ханагар явдаг

Нүдэнд минь нулимс торсон ч инээмсэглэж чаддаг

Нуулгүй хэлсэн үгэндээ эзэн суудаг

Хайрласан бүсгүй дээ үнэнч байдаг

Харалган ч гэлээ алдаж онож, зөвийг нь олдог

Хамжаараггүй бодлынхоо үзүүрт

Аз жаргалыг мөрөөддөг

Даан ч хямдхан амьдралын

Дарс шиг амтанд шартаж үзээгүй ч

Согтуурхаж яваа би эр хүн.



Дорнод аймаг. Чойбалсан хот 2007 оны 12 дугаар сар 20 н